مبانی نظری دولت الکترونیک

با ظهور اینترنت، رویکرد درون­نگر در مدیریت دولتی به رویکردی برون­نگر تغییر یافته و تعاملات مبتنی بر اینترنت با شهروندان در دستور کار قرار گرفت. در این رویکرد، به حداقل رساندن شکاف میان دولت و شهروندان مورد انتظار بوده و تسهیل و تسریع در فرآیند خدمت رسانی حائز اهمیت است. بدین ترتیب با گسترش اینترنت و به کارگیری آن، به تدریج مفهوم جدیدی به نام دولت هوشمند در کشورها در راستای بهره ­گیری حداکثری از فناوری اطلاعات و افزایش سرعت و کیفیت خدمات ارائه شده مورد توجه قرار گرفته است.

با توجه به آنچه ذکر گردید، تاکنون تعاریف و مدل­های متفاوتی برای دولت هوشمند عنوان گردیده است. ارائه خدمات دولتی به صورت 24 ساعته در هفت روز هفته، استفاده دولت­ها از فناوری­های جدید اطلاعات و ارتباطات در طیف وسیعی از وظایف دولتی و استفاده از نهادهای دولتی از فناوری اطلاعات در راستای ارائه بهتر خدمات دولتی به شهروندان، بهبود تعامل با صنعت و کسب­وکار، توانمندسازی شهروندان به واسطه دسترسی به اطلاعات و مدیریت دولتی کارآمدتر، برخی از تعاریف مطرح ارائه شده برای دولت هوشمند می­باشد.

مدل­های ارائه شده در این حوزه نیز به نوعی نشان دهنده سیر تکاملی مورد نیاز به منظور تحقق اهداف دولت هوشمند بوده و در انجام برنامه­ ریزی­های لازم راهگشا می­باشد. برای نمونه از مدل­های مطرح ارائه شده در این حوزه می­توان به مدل­های 4 مرحله ­ای (لاین و لی[1]، 2001؛ استامولیس[2] و همکاران، 2001) و مدل­های 5 مرحله ­ای (سیائو و لانگ[3]، 2005؛ بلنگر و هیلر[4]، 2006) اشاره نمود. توجه به این نکته ضروری است که یکی از مدل­های مطرح در این حوزه، مدل 4 مرحله­ای سازمان ملل متحد می­باشد (ملل متحد، 2014) که در آن برای دولت هوشمند 4 مرحله زیر لحاظ گردیده است:

مرحله 1: ارائه خدمات اطلاعاتی مقدماتی[5]

مرحله2: ارائه خدمات اطلاعاتی بهبود یافته[6]

مرحله 3: ارائه خدمات تبادلی[7]

مرحله 4: خدمات متصل[8]

بدین ترتیب که در مرحله نخست، اطلاعاتی در رابطه با سیاست­های عمومی، قوانین، مقررات، اسناد و انواع خدمات ارائه شده در وب سایت­های دولتی در اختیار آحاد جامعه قرار داده شده و امکان دسترسی شهروندان به اطلاعات به روز و نیز اطلاعات بایگانی شده فراهم می­گردد. در مرحله دوم، برقراری ارتباطات یک طرفه یا دو طرفه ساده میان دولت و شهروندان با استفاده از وب سایت­های دولتی فراهم شده که از جمله این ارتباطات، امکان دریافت فرم­ها و برنامه­های کاربردی یا ارائه درخواست از سوی شهروندان به منظور دریافت فرم­های غیر الکترونیک قابل اشاره می­باشد. در سومین مرحله، امکان ارتباط دو طرفه با شهروندان از طریق وب سایت­های دولتی فراهم گردیده که از جمله این خدمات، می­توان به انجام تراکنشهایی مانند پرکردن آنلاین فرم­های مالیاتی یا درخواست گواهینامه و صدور پروانه و مجوزهای مورد نیاز اشاره نمود. در مرحله آخر (خدمات متصل)، خدمات آنلاین و راهکارهای الکترونیک در میان بخش­های و وزارتخانه­ها به صورت یکپارچه فراهم می­شود. همچنین اظلاعات میان دستگاه ­های دولتی با استفاده از برنامه­های یکپارچه انتقال می­یابد. در حقیقت رویکرد دولت­ها از دولت محود به شهروند محور تغییر نموده و بستر لازم جهت مشارکت بیشتر شهروندان فراهم می­گردد (سازمان فناوری اطلاعات ایران، 1393).

 


[1] . Lee and L

[2] . Stamoulis

[3] . Siau and Long

[4] Blenger and Hiller

[5] . Emerging information services

[6] . Enhanced information services

[7] . Transactional services

[8] . Connected Services