
با ظهور اینترنت، رویکرد دروننگر در مدیریت دولتی به رویکردی بروننگر تغییر یافته و تعاملات مبتنی بر اینترنت با شهروندان در دستور کار قرار گرفت. در این رویکرد، به حداقل رساندن شکاف میان دولت و شهروندان مورد انتظار بوده و تسهیل و تسریع در فرآیند خدمت رسانی حائز اهمیت است. بدین ترتیب با گسترش اینترنت و به کارگیری آن، به تدریج مفهوم جدیدی به نام دولت هوشمند در کشورها در راستای بهره گیری حداکثری از فناوری اطلاعات و افزایش سرعت و کیفیت خدمات ارائه شده مورد توجه قرار گرفته است.
با توجه به آنچه ذکر گردید، تاکنون تعاریف و مدلهای متفاوتی برای دولت هوشمند عنوان گردیده است. ارائه خدمات دولتی به صورت 24 ساعته در هفت روز هفته، استفاده دولتها از فناوریهای جدید اطلاعات و ارتباطات در طیف وسیعی از وظایف دولتی و استفاده از نهادهای دولتی از فناوری اطلاعات در راستای ارائه بهتر خدمات دولتی به شهروندان، بهبود تعامل با صنعت و کسبوکار، توانمندسازی شهروندان به واسطه دسترسی به اطلاعات و مدیریت دولتی کارآمدتر، برخی از تعاریف مطرح ارائه شده برای دولت هوشمند میباشد.
مدلهای ارائه شده در این حوزه نیز به نوعی نشان دهنده سیر تکاملی مورد نیاز به منظور تحقق اهداف دولت هوشمند بوده و در انجام برنامه ریزیهای لازم راهگشا میباشد. برای نمونه از مدلهای مطرح ارائه شده در این حوزه میتوان به مدلهای 4 مرحله ای (لاین و لی[1]، 2001؛ استامولیس[2] و همکاران، 2001) و مدلهای 5 مرحله ای (سیائو و لانگ[3]، 2005؛ بلنگر و هیلر[4]، 2006) اشاره نمود. توجه به این نکته ضروری است که یکی از مدلهای مطرح در این حوزه، مدل 4 مرحلهای سازمان ملل متحد میباشد (ملل متحد، 2014) که در آن برای دولت هوشمند 4 مرحله زیر لحاظ گردیده است:
مرحله 1: ارائه خدمات اطلاعاتی مقدماتی[5]
مرحله2: ارائه خدمات اطلاعاتی بهبود یافته[6]
مرحله 3: ارائه خدمات تبادلی[7]
مرحله 4: خدمات متصل[8]
بدین ترتیب که در مرحله نخست، اطلاعاتی در رابطه با سیاستهای عمومی، قوانین، مقررات، اسناد و انواع خدمات ارائه شده در وب سایتهای دولتی در اختیار آحاد جامعه قرار داده شده و امکان دسترسی شهروندان به اطلاعات به روز و نیز اطلاعات بایگانی شده فراهم میگردد. در مرحله دوم، برقراری ارتباطات یک طرفه یا دو طرفه ساده میان دولت و شهروندان با استفاده از وب سایتهای دولتی فراهم شده که از جمله این ارتباطات، امکان دریافت فرمها و برنامههای کاربردی یا ارائه درخواست از سوی شهروندان به منظور دریافت فرمهای غیر الکترونیک قابل اشاره میباشد. در سومین مرحله، امکان ارتباط دو طرفه با شهروندان از طریق وب سایتهای دولتی فراهم گردیده که از جمله این خدمات، میتوان به انجام تراکنشهایی مانند پرکردن آنلاین فرمهای مالیاتی یا درخواست گواهینامه و صدور پروانه و مجوزهای مورد نیاز اشاره نمود. در مرحله آخر (خدمات متصل)، خدمات آنلاین و راهکارهای الکترونیک در میان بخشهای و وزارتخانهها به صورت یکپارچه فراهم میشود. همچنین اظلاعات میان دستگاه های دولتی با استفاده از برنامههای یکپارچه انتقال مییابد. در حقیقت رویکرد دولتها از دولت محود به شهروند محور تغییر نموده و بستر لازم جهت مشارکت بیشتر شهروندان فراهم میگردد (سازمان فناوری اطلاعات ایران، 1393).
[1] . Lee and L
[2] . Stamoulis
[3] . Siau and Long
[4] Blenger and Hiller
[5] . Emerging information services
[6] . Enhanced information services
[7] . Transactional services
[8] . Connected Services