مبانی نظری توانمندی های منشی

مفهوم توانمندی‌های منشی

از منظر روانشناسی مثبت­نگر، روانشناسان نباید فقط روی ثابت نگه‌داشتن مشکلات مردم کار کنند، بلکه باید به آن‌ها کمک کنند تا بتوانند زندگی شادتر، غنی‌تر و کامل‌تری داشته باشند. همان‌طور که روانشناسان مثبت نگر عقیده دارند هدف از این رویکرد، سرعت بخشیدن به تغییر این نگاه در روانشناسی، از بهبود بدترین چیزها در زندگی به ساختن بهترین کیفیت‌ها در زندگی است. از زمان مطرح شدن رویکرد مثبت در روانشناسی در اواخر دهه­ی 1990 میلادی، فضیلت‌ها و توانمندی‌های منشی همواره مورد توجه روانشناسان و پژوهش گران بوده است (کاروسکی[1]، 2016). توانمندی‌های منشی می‌توانند به‌عنوان صفات مثبتی تعریف شوند که در افکار، احساسات و رفتار انعکاس پیدا می‌کنند و از نظر اخلاقی ارزشمند و برای خود و دیگران مفید هستند. آن‌ها درجه‌بندی می‌شوند و می‌توانند به‌عنوان تفاوت‌های فردی اندازه‌گیری شوند (محمودی، جعفری، زهراکار و ذبیحی، 1399). توانمندی منش نوعی خودباوری است که فرد توان انجام کار را به نحو درست در خود می‌بیند و تمام تلاش خود را در جهت رسیدن به ملاک‌های خود، به کار می‌گیرد (آمونو[2]، 2019). روان شناسان مثبت‌گرا بیان می‌کنند که این توانمندی‌ها ریشه در زمینه زیستی دارند و از طریق فرایند تکاملی که برای این زمینه‌ها در راستای سطوح بالای اخلاقی انتخاب شده و به‌عنوان ابزارهایی برای حل تکالیف مهم بقای نوع ضروری هستند مورد استفاده قرار می‌گیرند. آن‌ها همچنین در یک فرایند بافتی و پویا رشد می‌کنند که ریشه­های عمیقی در فرهنگ شخص دارند (محمودی و همکاران، 1399).

 


[1] Karwoski

[2] Amonoo, Barclay, ElJawahri, Traeger, Lee & Huffman