پایه‌های نظری اعتماد عمومی: یک مرور جامع
اعتماد عمومی به‌عنوان یکی از ارکان حیاتی برای کارکرد مؤثر نهادها، ثبات حکمرانی و انسجام کلی جوامع مطرح است. ادبیات نظری اخیر، به‌ویژه از سال ۲۰۱۸ به بعد، درک از مفهوم اعتماد عمومی را به‌طور چشمگیری پیش برده است. در این رویکرد، اعتماد عمومی نه صرفاً به‌عنوان یک نگرش ذهنی، بلکه به‌عنوان یک سازه پیچیده، تعاملی و ارزشیابی‌شده که برای نظم سیاسی و اجتماعی ضروری است، تعریف می‌شود (لیو[1]، ۲۰۲۲؛ فیج-باتلر و همکاران[2]، ۲۰۲۲؛ والنتینی[3]، ۲۰۲۰؛ هَم و همکاران[4]، ۲۰۱۹). این گزارش به تلفیق این پیشرفت‌های بنیادین می‌پردازد و مفاهیم اصلی، چارچوب‌های نظری مهم، دیدگاه‌های میان‌رشته‌ای و مباحث معاصر را بررسی کرده و در عین حال روابط عمیق آن با سایر سازه‌های اجتماعی را شناسایی می‌کند.
مفاهیم اصلی و تعاریف اعتماد عمومی
درک معاصر از اعتماد عمومی بر ماهیت چندبُعدی آن تأکید دارد، به‌گونه‌ای که آن را از مفاهیم مرتبطی همچون «اطمینان» و «مشروعیت» متمایز می‌کند و در عین حال بر نقش بنیادین آن در تقویت همکاری اجتماعی و تبعیت از قوانین و هنجارها توجه ویژه دارد (دیواین[5]، ۲۰۲۴؛ فردریکسن[6]، ۲۰۱۸؛ نوریس[7]، ۲۰۲۱؛ ورچار[8]، ۲۰۲۵).
[1] - Liu
[2] - Fage-Butler et al.
[3] - Valentini
[4] - Hamm et al.
[5] - Devine
[6] - Frederiksen
[7] - Norris
[8] - Vrečar
