مبانی نظری ذهن آگاهی

ذهن­ آگاهی، نوعی آگاهی است که در زمان توجه ما به تجربیاتمان نسبت بــه موضوع خاصی شکل می­گیرد و توجهی متمرکز بر هـدف است(مدودف، کراجلو، نارایانان، و سیگرت[1]، 2017). همچنین وضعیتی اسـت کـه می‌توان بـا وضوح و شفافیت بیشتر، اتفاقی را کـه در ذهن و حتی در دنیای اطراف در حال رخ دادن است را درک و نسـبت بـه آن‌ها آگاهی پیدا کرد. ذهن آگاهی فـرد را هوشیارتر و آگاه‌تر و او را قادر بـه کنترل و مدیریت احساسات و عواطف خود می­کند کـه همین امر سبب می‌شود تصمیمات معقولانه‌تری در حل مسائل به‌طور موفقیت‌آمیز اتخاذ نماید (ون­ویتمارچن، تیدن، ون­ویلت، باتتجس-فریس و جانگ[2]، 2018).

ذهن آگاهی یک عامل اساسی مهم در رسیدن به رهایی است، زیرا روشی موثر و قدرتمند برای خاموش کردن و توقف فشارهای دنیا یا فشارهای روحی و روانی فرد است. اهمیت مدیریت ذهن با ظهور مشغله­های مختلف روزمره ، نشخوار مداوم و موقعیت های استرس زا که بیشتر ما را احاطه کرده ، بیشتر و بیشتر نمایان می­شود. برای مدیریت ذهن ، لازم است که قوانین ذهن را به درستی بشناسید و با مدیریت آن ، حداکثر استفاده را از آن بکنید. به عبارت دیگر ، ذهن آگاهی به معنای توجه به روشی خاص است. یعنی توجه و تمرکز که سه عنصر در آن دخیل است: 1- حضور داشتن 2- هدف قرار دادن 3- بدون قضاوت. این نوع توجه باعث افزایش آگاهی ، وضوح و پذیرش واقعیت موجود می شود (کابات زین[3]، 2021).

 


[1] Medvedev, Krägeloh, Narayanan, & Siegert

[2] van Wietmarschen, Tjaden, Van Vliet, Battjes-Fries & Jong

[3] Kabat-Zinn