کفایت مالیاتی، که یکی از مفاهیم اساسی در مالیه عمومی به شمار می‌آید، به‌طور بنیادی به توانایی سیستم مالیاتی برای تأمین درآمد کافی و مطمئن به منظور پوشش هزینه‌های دولت و تحقق اهداف سیاست‌های عمومی اشاره دارد (ماسلوف[1]، ۲۰۲۴). این موضوع برای تضمین امنیت مالی جامعه و تسهیل اجرای سیاست‌های عمومی اهمیت ویژه‌ای دارد (وینییتسکا[2]، ۲۰۲۴). فراتر از صرفاً تولید درآمد، کفایت مالیاتی شامل توانایی سیستم در فراهم کردن منابع مالی کافی بدون ایجاد تحریف‌های اقتصادی نامناسب یا خدشه‌دار کردن اصول عدالت نیز می‌شود (ماسلوف، ۲۰۲۴). مطالعه مستمر کفایت مالیاتی به تحلیل پژوهش‌های علمی موجود و پرداختن به مسائل بحث‌برانگیز فراوان در تعریف و اجزای آن اختصاص دارد (وینییتسکا، ۲۰۲۴).
اصل کفایت مالی تأکید دارد که درآمدهای مالیاتی باید به اندازه کافی باشد تا هزینه‌های دولت و ارائه خدمات عمومی را به‌طور قابل‌اطمینان پوشش دهد (ماسلوف، ۲۰۲۴؛ اولوفمی و همکاران[3]، ۲۰۱۸). این اصل تضمین می‌کند که دولت بتواند وظایف و عملکردهای خود را نه تنها در دوره‌های جاری بلکه برای نیازهای توسعه بلندمدت نیز تأمین مالی کند (ماسلوف، ۲۰۲۴). پایداری و پیش‌بینی‌پذیری جریان‌های درآمدی برای مدیریت مؤثر مالی عمومی اهمیت فراوانی دارد (وینییتسکا، ۲۰۲۴).
[1] - Maslov
[2] - Vinnytska
[3] - Olufemi et al.
