مبانی نظری اختلال ارتباطی

یکی از شایع ترین مشکلات رفتاری به ویژه در کودکان، مشکل ارتباطی است که باعث ایجاد مشکل در روند صحیح صحبت کردن و گوش دادن به افراد می شود. مشکلات ارتباطی به مشکلاتی اطلاق می شود که بر توانایی افراد در درک، دریافت، پردازش و درک کلمات یا نمادهای لازم برای برقراری ارتباط تأثیر می گذارد(جمالی، 1402).

مشکل ارتباطی  می تواند بر نحوه دریافت، ارسال، پردازش و درک مفاهیم توسط شخص تأثیر بگذارد. مشکلات ارتباطی  با مشکلات گفتاری، زبانی، کلامی و ارتباط غیرکلامی مرتبط است. این مشکلات شامل مشکل در درک زبان، گفتار، نشانه های اجتماعی، حالات چهره، ژست ها یا آگاهی عاطفی است. مشکلات ارتباطی یک مشکل عصبی است که تأثیراتی بر رفتار، تعاملات اجتماعی و کیفیت زندگی فرد دارد. مشکلات زبان و گفتار در کودکان، مهارت های ارتباطی شامل دو جزء اصلی سازماندهی یا رمزگذاری افکار خود به شکل ها و نمادهای زبانی، و درک یا تجزیه و تحلیل معنای کلمات بیان شده توسط دیگران است. مشکل در گفتار به طور خاص به صدای تولید شده توسط دهان اشاره دارد. به عنوان مثال، افرادی که هنگام صحبت کلمات را به درستی تلفظ نمی کنند یا در ساختار جملات خود مشکل دارند، ممکن است یک یا چند نمونه از مشکلات ارتباطی را با هم تجربه کنند. به دلیل شرایط سلامتی، این احتمال وجود دارد که کودکان در مراحل اولیه رشد یا در سنین بالاتر دچار مشکلات ارتباطی شوند(گراول[1]، 2024).

 


[1] . Gravell