آکسفورد[1] (1999) سازگاری را آماده ساختن خود برای وفق یافتن با شرایط جدید و یا وفق دادن خود با چیزی می داند. سازگاری شخصی، شناخت احساسات و عواطف مثبت و منفی خود و کنترل داشتن بر احساسات منفی در ارتباط با خود و دیگران است (پوررضائیان، 1398).
سازگاري اجتماعي جرياني است که روابط ميان افراد، گروه‌ها و عناصر فرهنگي در وضع رضايت بخشي برقرار باشد. به عبارت ديگر روابط ميان افراد و گروه ها طوري برقرار شده باشد كه رضايت متقابل آن ها را فراهم سازد (اصغرپور لشکامی، 1402).
سازگاری خانوادگی :خانواده محوری ترین محیط تربیتی است که در حفظ سلامت روانی، اجتماعی و جسمی فرد نقش بسزایی دارد.در نظام خانوادگی سالم ایفای نقشها هم سالم هستند. خانواده به عنوان یک واحد، شامل تأثیرات کل بر روی اجزاء و یا هر کدام از اجزاء بر یکدیگر یا جزء روی کل است. در نتیجه، تعاملات درون خانواده یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده سلامت روانی است. در محیط گرم و دوستانه خانواده که در آن اعضای خانواده دارای روابط خوب و صمیمانه هستند، معمولاً کودکان سالم و با شخصیتی مثبت و فعال بار می آیند و بر عکس خانواده از هم پاشیده، اساس کجروی ها و ابتلاء به مشکلات روانی و شخصیتی را تشکیل می دهد(اصغرپور لشکامی، 1402).
سازگاری تحصیلی :شناخت استعدادها و توانمتدیهای فرد در زمینه تحصیلی و رضایت فرد از رشته ی تحصیلی و مقطع تحصیلی خود میباشد .به نحوی که فرد توانمندی رویارویی با مشکلات احتمالی در این عرصه را دارا باشد و بتواند خود را با شرایط پیش آمده هماهنگ و منطبق سازد. (گنجعلی، 1401).
سازگاری شغلی :هماهنگی و انطباق فرد با حرفه ی خویش،داشتن برخورد مناسب با همکاران و ارباب رجوعان ورضایت از کار و درآمد حاصل از آن میباشد .به گونه ای که فرد احساس تنش و خستگی مفرط نکند و علاقه اش نسبت به حرفه اش تنزل نیابد (گنجعلی،1401).
[1] . Oxford
