فولاد یکی از پرکاربردترین محصولات صنعتی در جهان است (محبوب و جونگوانیچ[1]، 2019)، که تقاضای جهانی آن روبه رشد است (او ای سی دی، 2019)، و با توجه به اینکه صنعت فولاد دومین صنعت صادرات غیرنفتی کشور پس از پتروشیمی میباشد و اینکه فولاد چه از نظر کیفیت و چه از نظر ارزش، کاربردیترین فلز بوده و تقریبا 95 درصد فلزات تولید شده در سراسر جهان را فولاد و آهن تشکیل میدهند فولاد در دنیای امروز نقش تعیین کننده و استراتژیکی دارد (شفیعی و همکاران، 1399). همین امر موجب شده تا رقابت در این زمینه در بین کشورها به شدت افزایش یابد. به گونهای که دو کشور چین و هند به سرعت برنامهریزیها را برای ایجاد سرمایهگذاریها جهت تولید برتر در جهان از سر گرفتهاند (حنفی[2] و همکاران، 2019). صنعت فولاد ایران نیز، تولید 55 میلیون تن فولاد را برای افق 1404 هدفگذاری کرده است تا به رشد بالای 6 درصد در تولید ناخالص داخلی برسد، اما تحقق این هدف به سرمایهگذاری فشرده و ایجاد زیرساختها (گزارش اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی تهران، 1398) و ایجاد زنجیره ارزش خوشهای صنعت نیاز دارد (حنفی و همکاران، 2019).
به طور کلی، هر کشوری تا حد زیادی به سرمایهگذاری نیاز دارد. چرا که رقابت تقریبا در همه صنایع به شدت وجود دارد. از اینرو، بنگاهها موظف هستند برای رقابتپذیری، بر سرمایهگذاریها تمرکز کنند تا به مزیت رقابتی دست یابند (سینگ[3] و همکاران، 2018). کاهش موجودی سرمایه بر رقابتپذیری اقتصادها تاثیر میگذارد (هیکی و همکاران، 2020). اهمیت ایجاد مزیت رقابتی از سرمایهگذاریها در ادبیات تحقیق مشخص شده است. هدف بلندمدت شرکتها در بازارهای رقابتی، بهبود یا دفاع از موقعیت رقابتی خود و کسب مزیت نسبت به رقبا است. جهت رقابتپذیری در صنایع، دولتها باید برای ایجاد فضای مناسب کسب وکار، یک چارچوب سیاست مناسب را تهیه کنند، چراکه عملکرد ضعیف صنایع، به دلیل سیاستهای ناکارآمد موجود و شرایط محیطی است (سینگ و همکاران، 2018).
[1] . Mahbub, T. and Jongwanich
[2] . Hanafi
[3] . Singh