نوآوری بهعنوان یک عامل حیاتی برای شرکتها در جهت ایجاد ارزش و حفظ مزیت رقابتی در محیط بهشدت پیچیده و پویای امروزی قلمداد میشود. این در حالی است که شرکتها با نوآوری بالاتر، در پاسخ به تغییرات محیطی و همچنین گسترش قابلیتهای جدید که به آنها برای دستیابی به عملکرد بالاتر کمک میکند، موفقتر خواهند شد (فیکرو[1]، 2016). امروزه نوآوری بهطور فزایندهای به عنوان یکی از فاکتورهای اصلی موفقیت درازمدت شرکت در بازارهای رقابتی محسوب میشود. دلیل این امر آن است که شرکتها با ظرفیت ایجاد نوآوری قادر خواهند بود سریعتر و بهتر از شرکتهای غیر نوآور به چالشهای محیطی پاسخ دهند (مارلبا و مکیلوی[2]، 2019).
در دنیای امروزی، توان سازگاری و اداره کردن تغییرات، عنصر اصلی موفقیت و بقای هر سازمان است و کسب این تواناییها، خود مستلزم توجه سازمان به خلاقیت و نوآوری افراد است. سازمانهای موفق، سازمانهایی هستند که نوآوری، نوک پیکان حرکت آنان را تشکیل میدهد. نوآوری استفاده از دانش فنی و اجرایی بدیع برای ارائه محصول جدید و یا خدمت به مشتریان میباشد. نوآوری بهعنوان دانش جدید و ایده های کسبوکار برای تسهیل محصولات جدید، باهدف بهبود فرآیندهای کسبوکار داخلی، ساختار و ایجاد بازار بهسوی محصولات و خدمات است. نوآوری زمانی رخ میدهد که ایده بهصورت محصول، فرآیند یا خدمتی توسعه یابد. از طرفی نوآوری به عنوان یک سازوکار مهم برای رقاب تپذیری و ادامه بقا در محیط کسبوکار مطرح شده است (فقیه[3]، 2017).
نوآوری، نیروی محرک اصلی برای کارآفرینی و رشد است و شرکتهای کارآفرینی براساس تعهدشان به نوآوری مشخص میشوند. نوآوری با داشتن رویکردی سیستمی همان چیزی است که سازمانها میتوانند بهمنظور حفظ رقابت خود از آن استفاده نمایند. نوآوری با ایجاد فرصتهای جدید و مدلهای مختلف تجاری به شرکتها این امکان را میدهد تا ارزشهای جدیدی را برای مشتریان خود ایجاد نمایند. این نوع نوآوری، دربرگیرنده نوآوری بنیادی، همه جانبه و گاهی بلندمدت بوده و با نتایج و پیامدهای بسیار ویژه و خاصی همراه است (کیتون[4] و همکاران، 2018).
[1] . Fikru
[2] . Malerba & McKelvey
[3] . Faghih
[4] . Keeton
همچنین می توانید محصولات مشابه زیر را نیز خریداری کنید: