جهانی شدن فرآیندی است که در طی آن حوزههای مختلف فنی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی ملل مختلف با گسترش ارتباطات جنبه فراملی یافته و به موجب آن دولتهای ملی به نحو فزایندهای به یکدیگر مرتبط و وابسته میشود و همین وابستگی و ارتباط است که برای مفهوم حاکمیت ملی و دولت ملی مشکلاتی ایجاد میکند. این مفهوم تا اوایل دهه 1980 اعتبار علمی چندانی نداشت ولی از آن به بعد، کاربرد آن کاملاً جهانی شده است. پدیده جهانی شدن برای کشورها فرصتها و چالشهای فراوانی به همراه دارد؛ در این بین کشور ایران به دلیل ویژگیهای جغرافیایی و تاریخی خاص خودکه آن را به نوعی درچهار راه فرهنگی و تمدنی جهان قرار داده است همواره در طول تاریخ ارتباطات گستردهای با ملل مختلف جهان داشته است که عمدتاً این امر متاثر از موقعیت استراتژیک و سوقالجیشی ایران بوده است که همواره کشورهای غربی سعی داشتند از این موقعیت درجهت تحقق اهداف و منافع خاص خود بهرهبرداری کنند. این مقاله پس از بیان دیدگاههای فرهنگی در مورد جهانی شدن، به بررسی جایگاه فرهنگ ایرانی و نقش آن در فرایند جهانی شدن و چالشها و فرصتهای فرا روی آن میپردازد و در ادامه راهکارها و پیشنهادهایی را جهت مقابله با چالشها و استفاده از این فرصتها ارائه مینماید.
