مبانی نظری زنجیره بلوکی (بلاکچین)

بلاکچین فناوری جدیدی است که در بخش­های مختلف باعث افزایش بهره ­وری و جهانی ­سازی می­گردد (سادوسکایا[1]، 2017). این فناوری، یک دفتر دیجیتالی رمزگذاری شده است که داده­ های معامله را در یک دفتر کل غیرمتمرکز ذخیره می­سازد. این بلوک­ها به منظور ایجاد یک زنجیره تغییرناپذیر، به ترتیب زمانی به یکدیگر اضافه شده و این زنجیره بین همه افراد شرکت­ها کننده به اشتراک گذاشته می­شود. چنینی معماری­ای، مزایایی مانند بهبود قبالیت ردیابی و افزایش اعتماد در یک زنجیره تأمین را به همراه دارد (کامبل[2] و همکاران، 2019، پربولی[3] و همکاران، 2018). بلاکچین درواقع می­تواند اتکا به شخص ثالث را با شبکه­ های همتا به همتا کاهش دهد و به منظور کاهش کلاهبرداری، اطلاعات را به­صورت تغییرناپذیر در دسترس همه شرکت­ کنندگان قرار می­هد (ونگ[4] و همکاران، 2019). مفهوم فناوری بلاک­چین برای اولین بار در سال 1991 توسط استوارت هابر و دبلیو اسکات استورنتا (نارایانان[5] و همکاران، 2016) معرفی شد. بلاک­چین یک شبکه تراکنش همتا است که از فناوری دفتر کل توزیع شده برای نگهداری هرگونه اطلاعات استفاده می­کند و قادر است قوانینی را در مورد نحوه به روزرسانی این اطلاعات تنظیم کند (کندوس[6] و همکاران، 2016). در بلاک­چین، نهادهای مختلف درگیر در معامله به عنوان گره (رایانه) کار می­کنند. هر گره شرکت­کننده با داشتن یک کپی از دفتر کل توزیع شده، بیشتر با گره­های دیگر در شبکه­ های همتا به همتا توزیع شده مرتبط است. دفتر کل توزیع شده دفتر کل هر گره از زنجیره را نگهداری می­کند که در آن تراکنش­های تجاری، که به عنوان بلوک نیز شناخته می­شوند، در دفتر کل توزیع شده در کل گره ­های شرکت­کننده زنجیره به شیوه­ای تغییرناپذیر ذخیره می­شوند. بلوک جدید با استفاده از یک عدد هش به بلوک قبلی در زنجیره اضافه شده و زنجیر می­شود (پیوند می­شود) و بنابراین اطلاعات مربوط به دفتر کل رشد می­کند (درکز[7] و همکاران، 2018).

 


[1] . Sadouskaya

[2] . Kamble

[3] . Perboli

[4] . Wang

[5] Narayanan

[6] Condos

[7] Derks