بلاکچین فناوری جدیدی است که در بخشهای مختلف باعث افزایش بهره وری و جهانی سازی میگردد (سادوسکایا[1]، 2017). این فناوری، یک دفتر دیجیتالی رمزگذاری شده است که داده های معامله را در یک دفتر کل غیرمتمرکز ذخیره میسازد. این بلوکها به منظور ایجاد یک زنجیره تغییرناپذیر، به ترتیب زمانی به یکدیگر اضافه شده و این زنجیره بین همه افراد شرکتها کننده به اشتراک گذاشته میشود. چنینی معماریای، مزایایی مانند بهبود قبالیت ردیابی و افزایش اعتماد در یک زنجیره تأمین را به همراه دارد (کامبل[2] و همکاران، 2019، پربولی[3] و همکاران، 2018). بلاکچین درواقع میتواند اتکا به شخص ثالث را با شبکه های همتا به همتا کاهش دهد و به منظور کاهش کلاهبرداری، اطلاعات را بهصورت تغییرناپذیر در دسترس همه شرکت کنندگان قرار میهد (ونگ[4] و همکاران، 2019). مفهوم فناوری بلاکچین برای اولین بار در سال 1991 توسط استوارت هابر و دبلیو اسکات استورنتا (نارایانان[5] و همکاران، 2016) معرفی شد. بلاکچین یک شبکه تراکنش همتا است که از فناوری دفتر کل توزیع شده برای نگهداری هرگونه اطلاعات استفاده میکند و قادر است قوانینی را در مورد نحوه به روزرسانی این اطلاعات تنظیم کند (کندوس[6] و همکاران، 2016). در بلاکچین، نهادهای مختلف درگیر در معامله به عنوان گره (رایانه) کار میکنند. هر گره شرکتکننده با داشتن یک کپی از دفتر کل توزیع شده، بیشتر با گرههای دیگر در شبکه های همتا به همتا توزیع شده مرتبط است. دفتر کل توزیع شده دفتر کل هر گره از زنجیره را نگهداری میکند که در آن تراکنشهای تجاری، که به عنوان بلوک نیز شناخته میشوند، در دفتر کل توزیع شده در کل گره های شرکتکننده زنجیره به شیوهای تغییرناپذیر ذخیره میشوند. بلوک جدید با استفاده از یک عدد هش به بلوک قبلی در زنجیره اضافه شده و زنجیر میشود (پیوند میشود) و بنابراین اطلاعات مربوط به دفتر کل رشد میکند (درکز[7] و همکاران، 2018).
[1] . Sadouskaya
[2] . Kamble
[3] . Perboli
[4] . Wang
[5] Narayanan
[6] Condos
[7] Derks