مبانی نظری دوسوتوانی نوآوری

امروزه نوآوری به­ طور فزاینده­ای به ­عنوان یکی از فاکتورهای اصلی موفقیت درازمدت شرکت در بازارهای رقابتی محسوب می­شود. دلیل این امر آن است که شرکت­ها با ظرفیت ایجاد نوآوری قادر خواهند بود سریع­تر و بهتر از شرکت­های غیر نوآور به چالش­های محیطی پاسخ دهند (مارلبا و مکیلوی[1]، 2019). سازمان­های جدید با تحولات و تهدیدات گسترده زیادی روبه­رو هستند. از این­رو تضمین و تداوم حیات و بقای آن­، در گرو یافتن راهکار و روش­های جدید مقابله با مشکلات است (یادگاری و همکاران، 1398). یکی از عوامل حیاتی موفقیت شرکت­ها، نوآوری می­باشد (رضوی، 1398). اهمیت نوآوری در سطوح ملی، صنعتی و سازمانی با قاطعیت تمام اثبات شده است (حاج علی­اکبری و نظری­فرخی، 1398). نوآوری عبارت است از ظرفیت کلی نوآوری سازمان که به معرفی و ارائه محصولات جدید به بازار یا گشودن بازاری جدید به­همراه ترکیب گرایش راهبردی با رفتار و فرایندهای نوآوری، می­پردازد. درواقع در دنیای امروزی، توان سازگاری و اداره کردن تغییرات، عنصر اصلی موفقیت و بقای هر سازمان است و کسب این توانایی­ها، خود مستلزم توجه سازمان به خلاقیت و نوآوری افراد است. سازمان­های موفق، سازمان­هایی هستند که نوآوری، نوک پیکان حرکت آنان را تشکیل می­دهد. قابت شدیدی بین سازمان­ها و تغییرات زیادی که در محیط کسب­وکار ایجاد می­شود، سازمان­ها را وادار به نوآوری مستمر می­کند (هاسر[2] و همکاران، 2017).

نوآوری در کسب­وکار به­عنوان ایده جدیدی که دارای ارزش است، بیان می­گردد (ایرج­پور و همکاران، 1398). به بیانی دیگر، نوآوری یکی دیگر از مهم­ترین عناصری است که با مفهوم کسب­وکار پیوند دارد. نوآوری، فرایندی سیستمی و پیچیده است که از تولید یک ایده تا دست­یابی به محصول و تجاری­سازی آن تداوم دارد. شرکت­ها برای مدیریت فرایند نوآوری باید توانایی نوآوری را با تولید ایده کسب­وکار توسعه دهند (آریانتو[3] و همکاران، 2015).

نیاز به نوآوری در تحویل خدمات و عملکرد سازمانی از اوایل دهه 1980 مورد توجه زیادی قرار گرفته است. برای نوآوری بلندمدت، نوآوری باید پویا، مداوم، پیوسته و در رقابت برتر باشد. سیستم نوآوری شرکت را می­توان به­ عنوان یک فرایند تکاملی تعریف نمود که شامل تولید، پذیرش، اجرا و ادغام و ترکیب ایده در داخل یک شرکت است. فعالیت نوآوری در داخل شرکت، یک فرایند تعاملی محسوب می­شود که توسط وابستگی­های تکنولوژی بین سیستم­های فرعی و زیرفرایندهای مختلف شناسایی شده است. نوآوری به‌عنوان یک عامل حیاتی برای شرکت‌ها در جهت ایجاد ارزش و حفظ مزیت رقابتی در محیط به‌شدت پیچیده و پویای امروزی قلمداد می‌شود. این در حالی است که شرکت‌ها با نوآوری بالاتر، در پاسخ به تغییرات محیطی و همچنین گسترش قابلیت‌های جدید که به آن‌ها برای دستیابی به عملکرد بالاتر کمک می‌کند، موفق‌تر خواهند شد (فیکرو[4]، 2016). امروزه نوآوری به­طور فزاینده­ای به­عنوان یکی از فاکتورهای اصلی موفقیت درازمدت شرکت در بازارهای رقابتی محسوب می­شود. دلیل این امر آن است که شرکت­ها با ظرفیت ایجاد نوآوری قادر خواهند بود سریع­تر و بهتر از شرکت­های غیر نوآور به چالش­های محیطی پاسخ دهند (مارلبا و مکیلوی[5]، 2019).

 


[1] . Malerba & McKelvey

[2] . Hauser

[3] . Aryanto

[4] . Fikru

[5] . Malerba & McKelvey