مبانی نظری ایجاد دانش مشارکتی

خلق دانش فرآیندی است که در آن دانش به رشد خود ادامه می­دهد و نوآوری ایجاد می­کند. نوناکا و همکاران (1995) توضیح داد که دانش به دانش ضمنی و دانش آشکار تقسیم می­شود. دانش ضمنی دانشی است که در ذهن افراد وجود دارد و دانش صریح دانشی است که ثبت شده است تا یادگیری آن برای دیگران آسانتر باشد. ایجاد دانش در سازمان­ها شامل تولید دانش جدید یا جایگزینی دانش موجود در دانش سازمان به صورت ضمنی و آشکار است (اندلوو-گاتشنی و سابلو[1]، 2020؛ ازچوکوو[2]، 2022).

 ایجاد دانش در یک سازمان به فرآیند درون سازمانی مربوط می­شود که تولید دانش ضمنی و صریح را تسهیل می­کند که از طریق افراد، گروهی شروع می­شود و تا سطح سازمانی ادغام می­شود. بنابراین، ایجاد دانش سازمانی عبارت است از کسب دانش در سازمان از طریق یک فرآیند یادگیری، و کسب دانش خارجی که می­تواند در اقدام تداعی با سایر سازمان­ها و مشاوره کسب­وکار نشأت بگیرد. ایجاد دانش در نتیجه ابزارهای ویرایش اسناد مبتنی بر ابر مانند گوگل داکس و میکروسافت 365 تغییر کرده است. به منظور افزایش کارایی و کاهش تلاش­های تکراری، محققان می­توانند به طور همزمان روی یک سند کار کنند، تغییرات را ثبت کنند و بازخورد فوری ارائه دهند (رایان و همکاران، 2023)

علاوه بر این، سیستم‌های کنترل نسخه غالباً در پلتفرم‌های مشترک گنجانده می‌شوند تا در برابر از دست دادن داده‌ها محافظت کنند و دقت اطلاعات را حفظ کنند. روش توسعه، اشتراک و پالایش دانش توسط سازمان­ها با ادغام این فناوری­ها متحول شده است. همکاری بلادرنگ یکی از مزایای اصلی فناوری مشارکتی برای تولید دانش است. در گذشته، معمول بود که افراد هنگام ایجاد ابتکارات دانش فشرده، به تنهایی کار کنند، که منجر به بینش شکسته و برنامه­های طولانی مدت می­شد. با این حال، سیستم‌های مشارکتی مدرن به نویسندگان متعددی اجازه می‌دهند که به­طور همزمان روی یک سند کار کنند، مانند گوگت داکس و پلت‌فرم‌های مدیریت پروژه آنلاین، همکاری پویا با ترویج اشتراک ایده و بازخورد لحظه­ای، روند تولید دانش را سرعت می­بخشد. علاوه بر این، فناوری مشارکتی با تشویق تولید دانش بین رشته­ای، موانع متعارف را از بین می­برد. تلاقی زمینه­های مختلف اغلب زمانی دیده می­شود که تحقیق و اختراع در قوی­ترین حالت خود قرار دارند. همکاری در پروژه‌ها بین متخصصان بسیاری از حرفه‌ها از طریق پلت‌فرم‌های فن‌آوری مشترک که سیلوها را حذف می‌کنند ممکن می‌شود. این نه تنها منجر به بینش­های غنی تر می­شود، بلکه با اجازه دادن به ایده­ها برای همگرایی و هم افزایی، نوآوری را تقویت می­کند (چن[3] و همکاران، 2016).

 


[1] Ndlovu-Gatsheni & Sabelo

[2] Ezechukwu

[3] Chen