امروزه فرهنگ سازمانی و رویکردهای سبز شدن فرهنگ در سازمان­ها برای حفاظت از محیط­زیست مطرح شده است (کرین[1]، 2017). فرهنگ یک سیستم کنترل است و موجب ثبات و پایداری نظام اجتماعی در سازمان­ها می­گردد. فرهنگ سازمانی نشان­دهنده فرضیه­های اصلی سازمان­ها بوده و رفتارهای آن­ها را تحت تأثیر قرار می­دهد؛ چرا که اعضای سازمان مکرراً به­منظور تصمیم­گیری­های سازمانی در چارچوب فرهنگ سازمانی حرکت می­کنند (نقدی، 1396). مطابق با نظرات نیوتن و هارت (1997)، اهمیت فرهنگ سازمانی سبز به­خصوص در ادبیات مربوط به قابلیت پایداری کسب­وکارها، به دفعات مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، استد و استد (1992)، براین باورند که سازمان­ها باید برای پاسخ­گویی مناسب به چالش­های زیست­محیطی به اقدام به تغییرات چشم­گیری در فرهنگ سازمانی خود نمایند (پورتر[2] و همکاران، 2016). فرهنگ سازمانی سبز، همراه مسائل زیست­محیطی به باورها، ارزش­ها و هنجارها در ارتباط با مدیریت زیست­محیطی اشاره می­کند (چنگ[3]، 2015). نیوتن و هارت (1997)، اظهار داشتند که ساختار فرهنگی سازمان­ها عاملی مهم و تعیین­کننده در پرداختن و توجه به اقدامات مبتنی بر محیط زیست است. فرهنگ سازمانی، شکل­دهنده فعالیت­ها و موضوعات زیست­محیطی است و جهت خلق شرایط مطلوب برای گفتمان اجتماعی فرهنگی از قدرت بسیاری برخوردار می­باشد. فرهنگ­های سازمانی سبز با فشار بر افراد آن­ها را در راستای ارزش­های فرهنگی هدایت می­کنند (گورلک و تونا[4]، 2018).

بسیاری از صاحب­نظران در این مورد اتفاق­نظر دارند که مقصود از فرهنگ سازمانی سیستمی از استنباط مشترک است که اعضا نسبت به یک سازمان دارند. به بیانی دیگر، فرهنگ سازمانی به شیوه­ای اطلاق می­گردد که اعضای سازمان درباره ویژگی­های آن می­اندیشند. کارکنان به­عنوان یکی از ذینفعان کلیدی و مهم سازمان­ها، اهمیت مسائل زیست­محیطی را درک می­کنند و گرایش درونی در آن­ها به­منظور ممانعت از فعالیت­های غیرمسئولانه در قبال محیط زیست وجود دارد (چنگ و چن[5]، 2013). ظهور مفاهیم مدرن مانند پایداری زیست­محیطی در سازمان­ها، آن­ها را برای تغییرات جدی در فلسفه مدیریتی خود از قبیل فرهنگ سازمانی هم به لحاظ روشی و هم به لحاظ تفکری نهادی در عملیات سازمانی مجاب کرده است. اگرچه، درجه تغییرات در فرهنگ­های سازمانی متفاوت و قابل­بحث است اما آن­چه که مهم است مسئولیت­پذیرتر شدن سازمان­ها در قبال محیط زیست به واسطه اقدامات و عملیات خود می­باشد. ممکن است سازمان­ها رفتارهایی را در قبال محیط زیست از خود نشان دهند که سهم قابل­توجهی در نابودی آن داشته باشند.

[1] . Crane

[2] . Porter

[3] . Chang

[4] . Gurlek & Tuna

[5] . Chang & Che

فرهنگ سازمانی سبز. 2

2-2- پیشینه پژوهش... 5

منابع. 8

• حمایت­خواه جهرمی، مجتبی؛ ارشاد، فرهنگ؛ دانش، پروانه؛ قربانی، مهدی (1396). واکاوی رفتارهای زیست­محیطی براساس مدل TPB. دوره 11، شماره 3.
• نقدی، اعتبار (1396). بررسی و تبیین رابطه بین فرهنگ سازمانی براساس مدل هافستد و ابعاد کارآفرینی. فصلنامه مدیریت بازرگانی، سال 9، شماره 2.
• یعقوبی، نورمحمد؛ دهقانی، مسعود؛ احمدی، فروغ (1399). نقش فرهنگ سازمانی سبز در بهره­وری منابع انسانی با میانجی­گری عملکرد سبز در پرستاران بیمارستان امام رضا مشهد. سال 15، شماره 2.
• Al-Swidi, A., Gelaidan, H. M., Saleh, R. M. (2021). The joint impact of green human resource management, leadership and organizational culture on employees’ green behavior and organizational environmental performance. , Vol. 316.
• Crane, A. (2017). Rhetoric and reality in the greening of organizational culture. In Greening the Boardroom. London. Routledge. 129-144.
• Gürlek, M.; Tuna, M. (2018). “Reinforcing competitive advantage through green organizational culture and green innovation”. The Service Industries Journal, Vol. 38, No. 7-8: 467-491.
• Hadjri, M. I., Perizade, B., Farla, W., (2019), GREEN HUMAN RESOURCE MANAGEMENT, GREEN ORGANIZATIONAL CULTURE, AND ENVIRONMENTAL PERFORMANCE: AN EMPIRICAL STUDY, Advances in Economics, Business and Management Research, volume 100, International Conference of Organizational Innovation (ICOI 2019).
• Porter, T. H.; Gallagher, V. C.; Lawong, D. (2016). “The greening of organizational culture: revisited fifteen years later”. American Journal of Business, Vol. 31, No. 4: 206-226.
• Roscoe, S., Subramanian, N., Jabbour, C. J. C., Chong, T. (2019). Green human resource management and the enablers of green organizational culture: enhancing a firm’s environmental performance for sustainable development.