مفهوم جرأت ورزی[1] اولین بار توسط ولپه[2] (۱۹۹۳) به کار برده شد و آن را ابزار مناسب هرگونه هیجان غیر از اضطراب به شیوه ای که از نظر اجتماعی قابل قبول باشد تعریف کرد. لانگ و جاکوبوسکی[3] جرأت ورزی را به معنای گرفتن حقوق خود و ابراز، افکار احساسات و اعتقادات خویش به تحوی مناسب و صادقانه به طوری که حقوق دیگران را زیرپا نگذاریم تعریف می کنند. از نگاه آورکیوا، چایکا و گلوشکو[4] (۲۰۱۵)، جرأت ورزی ابراز خالصانه نظرات، باورها و احساسات است و در آن حقوق فرد با شان و احترام حفظ می شود. بوکت[5] (۲۰۱۶) نیز بیان میدارد آموزش مهارتهای جرأت، ورزی دانش، باورها عزت نفس خودکارآمدی و جرأت ورزی افراد را بهبود میبخشد و آنها را قادر میسازد تا نگرشهای منفی خود را تغییر داده و روابط بین فردی ارزشمندی را شکل دهند. به اعتقاد ولیه جرأت ورزی عبارت است از بیان مناسب و صحیح هر نوع هیجانی به غیر از اضطراب نسبت به فرد دیگری. وجود چنین رفتاری در فرد سبب می‌شود که احساسات و هیجان خود را در برابر رفتار دیگران، که می توانند طیفی از تحقیر یا تحریک همراه داشته باشد بدون ترس و به شکلی صحیح ابراز دارد(صدیقی ارفعی، ۱۳۹۹).
از آنجا که انسان موجودی اجتماعی است، همواره در تلاش است تا مهارت هایی جهت تسهیل روابط میانفردی به دست بیاورد. توجه روز افزون به رفتار جراتمندانه[6] به عنوان موردی از مهارت های زندگی، حاکی از آشکار شدن ارزش ها و تاثیرات فراوان این مهارت است. مسالهی ابراز وجود و مقولهی جراتورزی، در واقع توانایی افراد جهت برقرار نمودن روابط بین فردی مناسب در تعاملات اجتماعی و یکی از مهم ترین عوامل موثر در بهداشت روانی است ، می توان جراتورزی یا ابراز وجود را قلب رفتار میان فردی یا مهارت برقراری ارتباط میان فردی برشمرد(روگی[7]،2024).
[1] Assertiveness
[2] Wolpe
[3] Lange & jakuboski
[4] Averkieva, Chayka & Glushkov
[5] Boket
[6] در اﻳﻦ پژوهش اﺻﻄﻼﺣﺎت رفتار جراتمندانه، جراتورزی اﺑﺮاز وﺟﻮد و رﻓﺘﺎر ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺑﻪ صورت مترادف بهﻛﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
[7] . Rugi
