مبانی نظری پایداری محیطی

پایداری به عنوان توانایی تصمیم­گیری مسئولانه در استفاده و تخصیص منابع به فعالیت­های اقتصادی و غیراقتصادی در تلاش برای دستیابی به نتایج مطلوب اجتماعی، اقتصادی و زیست­محیطی تعریف شده است (اوزیلی[1]، 2022).

بسیاری از مطالعات پایداری را در رابطه با زمینه ­ها یا رشته­ های دیگر مانند پایداری کسب و کار (بانسال و دژاردین[2]، 2014)، پایداری شغلی (توردرا[3] و همکاران، 2020)، پایداری شهری (جیمز[4]، 2015)، پایداری محصول و پایداری مالی تعریف نمودند (دیلیک و راست[5]، 2017). اصطلاح پایداری در نخستین سال­های قرن 21 و در جهت بهبود شرایط زندگی در جامعه تعریف شد. تا به امروز دیدگاه­ها و تعاریف متعددی از پایداری بیان‌شده است، اما بااین‌حال تاکنون هیچ اجماع نظری بر روی این دیدگاه­ ها و تعاریف وجود ندارد و هر نویسنده و یا سیاست گزاری با توجه به معیارهای خاص خود و چشم‌انداز خود به آینده تعریف متفاوتی را از پایداری ارائه داده است. پایداری یک فلسفه، رویکرد یا عملی است که استفاده از منابع امروزی را به شیوه­ای کارآمد هدایت می­کند تا اطمینان حاصل شود که منابع برای رفع نیازهای امروز و نیازهای نسل­های آینده در دسترس و کافی می­باشد. پایداری شامل ترکیب شاخص­های اقتصادی، زیست­ محیطی و عملکرد اجتماعی است که به عنوان نتیجه نهایی سه­ گانه یا ابعاد پایداری در فرایند مدیریت و گزارش کسب­وکار تعریف شده است (کوچ و دورماز[6]، 2015). پایداری بلندمدت در یک سازمان، مستلزم مشارکت در روش­ها و رفتارهای سبز مانند بازیافت و مدیریت پسماند است. علاوه ­براین، درک نقش مدیریت منابع انسانی سبز در مسائل پایداری مانند ایجاد فرهنگ سبز، استفاده مؤثرتر از منابع، کاهش اثرات منفی تا حد ممکن بر محیط زیست و مشارکت کارکنان در کاهش ضایعات زیست­محیطی ضروری می­باشد. پایداری در سطح سازمانی به رعایت اقدامات محیط زیست­گرایی (زاید[7] و همکاران، 2018) و تعامل کارکنان با سیاست­ها و ابتکارات آگاه از محیط زیست نیاز دارد (رن[8] و همکاران، 2018).

 


[1] . Ozili

[2] . Bansal & DesJardin

[3] . Tordera

[4] . James

[5] . Dyllick & Rost

[6] . Koc & Durmaz

[7] . Zaid

[8] . Ren